Je hebt de ideaalbeelden als een film in je hoofd en stapt er goed voorbereidt in. Deze baby krijgt een andere jeugd dan jij! Of er zijn in ieder geval dingen die je anders gaat doen dan je eigen ouders. Je bent je ervan bewust en dan gaat het vanzelf verder goed. Maar als het zo simpel was ondervonden we geen twijfels en problemen, waren er geen onzekerheden en geen vragen. Dan kreeg elke baby precies wat hij nodig had, want dat voelden we feilloos aan.
Toch werkt het blijkbaar niet zo en gaan we te raden in boeken, op internet, volgen we allerlei verschillende accounts op social media en hopen we daar te vinden wat we zelf niet weten. Of niet durven te erkennen? Of niet durven te voelen?
Jouw kijk op de wereld, op kinderen en op je eigen baby is gekleurd door je eigen ervaringen.
Het is niet zo makkelijk om te snappen wat er met je gebeurd als je een baby op de wereld zet. Er komen allerlei gevoelens naar boven drijven die je bewust of onbewust diep had weggestopt of waarvan je zelfs het bestaan niet wist.
Want jouw kijk op de wereld, op kinderen en op je eigen baby is gekleurd door je eigen ervaringen. Bewust en onbewust, vanuit je cognitie en vanuit je reptielenbrein. Alles wat je hebt gezien, geleerd en ervaren, maar ook de kennis die je actief tot je hebt genomen vormen stukjes van je wereldbeeld. Dat kan weleens lastig zijn en misschien past het niet bij wat je nastreeft. Ons eigen verleden, positief en negatief, achtervolgt ons.
Hierdoor kom je soms dingen tegen die rauw zijn, die je confronteren, die precies datgene zijn wat jij niet wilt doen/zeggen als ouder. Maar de kern van ons ouderschap mag de relatie zijn met je kind. Die relatie mag gaan groeien en bloeien en idealiter biedt deze relatie steun en veiligheid en neemt je kind alles mee naar zijn volwassenheid.
En juist die relatie is soms ingewikkeld. Je hoort jezelf dingen zeggen die je niet wilt zeggen of dingen doen of juist laten waarvan je je had voorgenomen het niet te laten gebeuren. Elke intieme relatie is confronterend en een relatie met je kind is dat nog meer. Want je komt jezelf keihard tegen en dat is niet altijd even fraai. Je kind houdt je een enorme spiegel voor en laat je eigenlijk zien waar je eigen pijnpunten liggen. Dingen die je triggeren, reacties of emoties van je kind die iets in je losmaken.
Je voelt je wellicht ongemakkelijk bij sommige dingen. En daar ligt je kracht! Door het ongemak aan te kijken krijg je inzicht en kun je voorkomen dat je datzelfde ongemak doorgeeft aan je eigen kinderen.
Maar kom er maar eens achter of het iets van nu is of iets van vroeger. Veel ervaringen die je opgedaan hebt als kind (en nu je reactie bepalen) bevinden zich in je onderbewustzijn en zijn dus niet duidelijk zichtbaar en te koppelen aan het nu. Daar zul je gaandeweg achter komen als je durft stil te staan bij die emoties.
Gedrag is altijd logisch en dat begrijpen kan je verder helpen
“Waarom vind ik het moeilijk mijn kind te troosten als het verdrietig is?”
“Natuurlijk help ik bij pijntjes maar ik vind ook dat het snel voorbij moet zijn. Kusje erop, pleister en weer gaan”. Dat gevoel komt ergens vandaan. Mocht je als kind zelf niet verdrietig zijn? Was hard zijn de norm en zit dat zo sterk ingebed in je reactie? Als jouw ouders je verdriet en je pijn maar minimaal de ruimte gaven heb je geleerd dat je snel moest herstellen en er geen ruimte was voor ‘aanstellers’.
Dat gevoel zit zo diep geworteld dat je nu, bij je eigen kind, getriggert wordt als hij hartverscheurend huilt bij een kleine schram. Het maakt het moeilijk om hier de emoties er te laten zijn want dat ben je niet gewend. Dus je irritatie ligt niet in het nu, bij je huilende kind, maar in hoe jij vroeger benaderd werd.
- Haal eerst eens diep adem als je voelt dat er vanbinnen wat met je gebeurt.
- Kijk naar je kindje en benoem zijn emoties. Je eigen emoties probeer je te parkeren.
- Voel je je overvraagd? Kijk of iemand anders je kindje kan troosten op dat moment.
- Neem een mantra, bijvoorbeeld: ‘dit is niet mijn emotie, dit is van mijn kind.’
- Ga na het troosten de tijd nemen om op te schrijven wat er gebeurde met jou, wat voelde je?
- En realiseer je dat een kind zijn emoties ten volle toont, waar wij als volwassenen geleerd hebben ons in te houden.
En het is niet makkelijk, maar het maakt je leven wel makkelijker. Want met het aankijken van dit soort diepgewortelde reactiemechanismen komt er ruimte voor jezelf. Hoe jij benaderd had willen worden en hoe jij het nu voor je kind zou willen, gaan de belangrijkste drijfveren zijn in de relatie met je kind. Elke breuk die ontstaat in een intieme relatie (elkaar verkeerd begrijpen, de ander pijn doen, verkeerde conclusies trekken) biedt ruimte voor herstel. Niemand doet alles goed en niemand komt ongeschonden uit de strijd. Alle kinderen en volwassenen leren hier weer van en dit zijn positieve ervaringen voor later. Je doet er je kind een plezier mee!
Rust en balans
Wat ik je mee wil geven in de eerste maanden met je jonge kind is vooral rust en balans. Maar daarvoor is het niet alleen prettig als je baby in een fijne flow zit, maar jijzelf als ouder ook. Dus kijk eens in de spiegel als bijvoorbeeld je baby huilt en dat meer losmaakt bij jou dan je verwacht. Wat triggert jou en wat gaat je daarin helpen?
Datzelfde geldt voor het machteloze gevoel bij baby’s die jou als mama veel nodig hebben. Wat roept dit bij je op? Wees er open over en zoek iemand om je hart te luchten. Dat is stap 1 en die stap gun ik iedereen! Wil je meer inzicht in je eigen reacties of die van je kindje? Lees hoe waardevol een Geboorte in Kaart sessie kan zijn.
Liefs Clara Marije
