Oma’s en opa’s van nu schudden steeds vaker bezorgd hun hoofd als ze zien hoe ouders, hun kinderen, worstelen met het slapen van hun baby. “Want vroeger legde ik je gewoon weg en ging je slapen. Je huilde wel maar dat stopte vanzelf. Je wist dat ik niet steeds kwam en daardoor leerde je ook doorslapen. Jullie zitten er veel te veel bovenop.” Soms lijkt het een generatiekloof…
Soms lijkt het een generatiekloof.
Vroeger was het beter. Iets wat voor die generatie ook echt zo is op sommige vlakken maar wat bij de ouders van vandaag opgetrokken wenkbrauwen veroorzaakt. Want zo kort door de bocht wekt irritatie op. Nu is niet vroeger en het is een andere tijd.
In beide standpunten zit een kern van waarheid in mijn optiek. Maar daarvoor moet je wel het gehele plaatje zien en onderkennen. Want het is niet alleen de visie op slaap die anders is bij ouders in vergelijking met 40 jaar geleden. De hele omgeving, gezinssystemen en maatschappij zijn aan verandering onderhevig en daardoor niet meer zoals tientallen jaren geleden.
Alles gaat sneller.
We leven sneller, informatie voorziening en informatie delen gaat sneller, het sociale leven is uitgebreider, we switchen sneller. Van woonplaats, baan, ideeen. In die snelle wereld komt een baby ter wereld die hier niet op afgestemd is. Jouw baby, elke baby, is geprogrammeerd om hele dagen bij zijn moeder te zijn. Voor voeding, warmte, veiligheid en vertrouwen. Om vanuit de schoot van je moeder te leren hoe de wereld in elkaar steekt en hoe je je staande houdt.
Om te leren wat je lijf je verteld, te begrijpen welke actie en reactie bij elkaar horen en zodoende de meest gunstige omstandigheden te krijgen om te groeien en te ontwikkelen. Hiervoor is rust nodig en een voorspelbaar, wellicht wat saaie dagindeling. Saai voor de ouders van nu, niet voor je baby. Die wordt hier juist heel blij van!
Veertig, vijftig jaar geleden werd er anders gekeken naar normen die gesteld werden aan het leven, andere doelen en andere waarden over wat belangrijk was. Onze ouders bleven veelal hun hele werkende leven bij hetzelfde bedrijf of dezelfde organisatie werken. Mensen woonden in het gebied waar ze geboren waren en gingen veel minder verhuizen.
Ik zal niet beweren dat er geen stress was of onrust. Dat vind je in ieder mensenleven, in elke fase en niemand zal hier van gevrijwaard blijven. Maar als je leven daaromheen rustiger is kun je meer hebben. Je bent minder snel van je pad af te krijgen waardoor je eigen reactie op bijvoorbeeld een slecht slapende of onrustige baby ook anders is.
Dingen die eerst ‘normaal’ waren zijn nu meer dan vroeger een probleem.
En dat ligt niet aan de ouders van nu maar wel aan het leven wat we met z’n allen gecreeerd hebben. Met twee werkende ouders, crechedagen, schoolritjes en een druk sociaal leven moet er niets gebeuren of het kaartenhuis stort in elkaar.
Denk maar eens aan een telefoontje van school of de opvang dat je kindje koorts heeft en naar huis moet. Kun je zelf weg? Wie schakel je in? Je stresslevel schiet omhoog en met dat gevoel ga je dingen regelen. Gehaast haal je je kind op en dan is het vaak moeilijk schakelen. Naar acceptatie en neerleggen bij de situatie, zien dat je kind je nodig heeft en dat de rest moet maar ook kan wachten.
En het is ook een beeld wat we samen hebben neergezet. Mooie plaatjes, sfeervolle beelden van een gezin wat prachtige avonturen beleefd. Met kinderen die evenwichtig zijn (hoe dan?), baby’s die overal slapen (niet de norm!) en een leven wat gewoon doorgaat na de geboorte van je kind.
Waar is het echte leven?
De wetenschap dat alles op zijn kop staat en in het teken van je baby, dat je je afvroeg waar je het vroeger zo druk mee had? Je past direct weer in je kleding van voor de zwangerschap, loopt na een week weer in de stad en je baby huilt nooit, voor wie is dat de realiteit?
Voor (bijna) niemand en daarom is het zo kwalijk dat dit de norm lijkt te zijn geworden. Het is niet de norm, het is een extreme uitzondering!
Ouders lopen op hun tenen
Dat is het grote verschil. Ouders lopen op hun tenen en dat straal je uit. De druk is hoog en dat belemmert je ontspanning en het leven in het nu. Terwijl dat het enige is wat je baby wil: dat je in het hier en nu leeft! En natuurlijk lost dat niet alles op en natuurlijk is het niet jouw schuld als je baby onrustig is of (te) weinig slaapt.
Maar je kan wel het verschil maken en je kindje hierin helpen door eerst stil te staan bij jezelf. Jouw baby laat je zien hoe het met je gaat. Door zich extreem afzijdig te houden en jou op die manier alle ruimte te geven die je nodig hebt, dus eigenlijk voor je aan het zorgen is. Of door je te blijven spiegelen en hiermee te dwingen om te voelen wat er met je gebeurd.
Ontwikkelingen en nieuwe inzichten zijn goed
En daarnaast is het ook goed dat er verschil is met al die jaren terug. Ontwikkelingen en nieuwe inzichten zijn goed, denk alleen al aan de medische wereld. We leven nu met ziektes waar je vroeger geheid aan overleed. We weten steeds meer en we hebben ook de verantwoordelijkheid om die kennis te gebruiken. Op allerlei gebieden en dus ook op het gebied van opvoeden en de psychologie van een baby/kind.
Want hoelang komen we nog weg met de opmerking: “jij hebt jezelf in slaap gehuild en je bent ook goed terecht gekomen” als er zoveel meer volwassenen problemen ervaren in hun leven? Hoe kunnen we dan blijven beweren dat er niet een oorzaak in die benadering kan liggen?
Ik pleit ervoor om alle kanten te belichten. Om alle kennis van nu over de biologie van slaap, over de ontwikkeling van een baby, te gebruiken en daar naar te handelen. Om open te blijven staan voor nieuwe inzichten en voor ouders en hun ouders om in gesprek te blijven. Want niemand zou het alleen hoeven doen en verandering brengt vooral goede dingen. Als we door onze eerste weerstand heen zijn 😉
Ga eens in gesprek, juist als het voelt als bemoeien
Als je ouders of schoonouders niet begrijpen waarom je baby in je armen slaapt. Of waarom je je kindje niet alleen laat huilen. Maak ze deelgenoot van jouw inzichten, jouw ideeen en laat je niet teveel op de kast jagen. Het is vaak vanuit bezorgdheid, vanuit de wens om je te helpen.
Luister met zachtheid naar hun opmerkingen maar maak ook duidelijk dat je dat van hen ook wenst. En kijk dan waar je elkaar in het midden kan treffen. Gelukkig hoor ik ook steeds meer grootouders dat ze wensten toen geweten te hebben wat ze nu leren van hun kinderen. Zodat ze zich gestrekt voelden om meer te voelen en dat te durven volgen. Iedereen handelt in zijn of haar tijdsgeest, vergeet dat niet!
Laten we de nieuwe inzichten van nu combineren met het meer rustige leven van onze ouders, zodat onze baby’s de mooiste omstandigheden krijgen om op te groeien. En daarnaast is het nooit te laat om te veranderen, aan te passen en te blijven ontwikkelen. En weet je niet hoe of zit je al zo diep in het slaaptekort en de onrust dan ben ik er voor je, altijd.
Slaap lekker!